rozdział 3; ślady piękna

muzyka 

 

Przerażenie jest pozbawione jakiegokolwiek śladu piękna. Nie widzimy niczego poza ostrym światłem nieznanego wydarzenia, które nas nie zaskakuje. *

- Jeśli natura obiecuje życie, czym ono jest? Skoro bierze się z niej... Gdzie w tym wszystkim miejsce dla człowieka? 

 - Nie mam pojęcia o czym teraz do mnie w ogóle mówisz. 

- Twoja niewrażliwość mnie rani. 

Czuł się jak małe dziecko; a uczucie to było najmniej dziwne. Zwykle działał inaczej, nieco bardziej brutalnie. Nieco to w ogóle całkiem zabawne słowo. Zwłaszcza kiedy używa się go w stosunku do osoby, która zabiła cały swój klan.

Szyba blokowała większość dźwięków, a on chciał wiedzieć. Skoro już czekał, robił to po coś. Chęć dowiedzenia się kim jest osoba, która dla pieniędzy była w stanie posunąć się do czegoś takiego, była głupia. Ale wystarczyła, żeby zacząć działać. Zdawał sobie z tego aż za dobrze sprawę. Widział jej plecy, widział też męską rękę, która z wolna sunęła wzdłuż kręgosłupa kobiety.

To przypominało mu sytuację, która miała miejsce kilkanaście lat temu. To była chyba jego czwarta misja poza domem; zatrzymali się wtedy w gorących źródłach, motelik obok był ciasny i biednie urządzony. Pamiętał, że próbował usilnie wytłumaczyć sobie to, że nie wszędzie spotkają go luksusy jak w rezydencji klanu... Pamiętał, że powtarzał to - w myślach - szczególnie głośno, kiedy po jego dłoni przebiegł robak wielkości młodej myszy. Ścianka z cienkiego materiału przepuszczała światło, chłód i dźwięki. Początkowo nie wiedział dlaczego zbolałe jęki kobiety wywołują u jego towarzyszy takie rozbawienie, dlaczego naśladowali jej odgłosy i śmieli się do rozpuku. Wtedy uznał to za brak profesjonalizmu. Cztery lata później, zatrzymując się w tym samym hotelu i słysząc podobne odgłosy, zakrywał już tylko głowę poduszką i przyciskając ucho do drewnianej podłogi, myślał o tym, że wcale nikt się nie pierdoli z tanią kurwą tuż za ścianą. Że nie jest tak, jak miesiąc temu, kiedy to spity ojciec świntuszył z matką na antresoli, licząc na to, że jego najstarszy syn nie usłyszy. 
Potem zastanawiał się co by się stało, gdyby wtedy tego nie słyszał, gdyby nie przyszedł na miejsce pięć minut po tym, jak odeszli szczęśliwi do swojej sypialni i nie przycisnął twarzy do poduszek na których matka oddawała ducha. 

Zamknął oczy, jakby to miało pomóc mu usłyszeć rozmowę dokładniej.

Miała przyjemny głos, wyobraził sobie przez chwilę, że to on leży obok niej, że to on głodzi jej uda. Dawno nie był z żadną kobietą dostatecznie blisko, żeby móc sobie pozwolić na taki gest. Dawno nie był w ogóle z żadną kobietą. 

Szybko by go zabił, szybko mógłby ją przebić. Wszystkim; byłoby po sprawie. Zmrużył oczy, wytężając słuch. (tak jak wtedy)(tak jakby znów miał 6 lat). Liście nad jego głową szeleściły zachęcająco.

-... nie rozumiem wielu rzeczy; jakby chęć pozostania wrażliwą doprowadzała do tego, że jestem... 

- Ograniczony. 

Dokończył za kobietę. To było bez sensu.

Nigdy nie będziemy mogli z całą pewnością stwierdzić, na ile nasze stosunki z innymi ludźmi są wynikiem naszych uczuć, miłości, nienawiści, dobroci lub złości, a na ile są spowodowane stosunkiem sił pomiędzy nami a nimi.*

Gdyby rozumieli się wzajemnie, ich słowa byłyby pozbawione znaczenia jeszcze bardziej. A tak stali, wpatrując się w plecy rudej barmanki, która pokaźnym biustem szorowała butelki tanich alkoholi, szukając wina. I był spokój. I był pokój. Przechylali głowę nawet tak samo, śledząc upadek krągłości.

- Jakbym chwycił ją, to, to bym nie puścił.

- Kroił na kawałki, obkładał się jej piersiami.

- Ssał, nie - to ona by ssała, patrz na te usta...

- Stworzone do ciągnięcia.

- No. 

- Tyłek też ma niezły, podejrzewam, że zmiażdżyłaby mnie tymi swoimi udami. Widzisz jak się układają pod fartuchem?

- Mhm.

- Zawsze wolałem szczuplejsze.

- Baba to baba. A otwór

- to otwór. 

- Ale jakbym chwycił, to...

- Zamknij się już.

To było bez sensu. 

 

Wina tragiczna. (bardzo zgrzeszyłem...). Zbłądzenie i nieświadome popełnienie zbrodni. Pycha. (myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem...). Wynika z przeświadczenia, że można oszukać przeznaczenie. Tragizm. (moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina...). Nieuchronne zmierzanie do katastrofy.

Chaos zagościł w jej głowie lata temu.
Albo tylko miesiące, lub dni. Poświęcała mu zdecydowanie za mało uwagi, choć to właśnie on stanowił główną siłę jej stworzenia. Czyniła z nim monologi, słuchając zawzięcie jego najskrytszych myśli, marzeń i strachów. Kochała go tak jak jeszcze nikogo. Ale wciąż nie doceniała, tak jak każdego. Nawet Jego. 
Nie sadziła, że jej dar założy jej żelazną maskę na oczy. Że nie poweźmie odpowiednich kroków.
Ukryła nos we włosach Orła, chłonąc go całą sobą jeszcze bardziej. Jeśli znów wezwie imię tamtej, nie będzie litościwa. 


- ... nie rozumiem wielu rzeczy - powiedziała, choć było to niezamierzone. Te słowa nie były dla niego. To chaos miał to usłyszeć i spróbować zrozumieć - jakby chęć pozostania wrażliwą doprowadzała do tego, że jestem ograniczona.

Dreszcz przebiegł jej po plecach. To było dziwne uczucie, wszystko w środku stało się na ułamek sekundy bardziej prawdziwe, jakby odkryła - nie - spotkała się oko w oko z przeznaczeniem. Skurczyła się w sobie, czy gwiazdy tak właśnie odczuwają swoje powstanie?

- Boże, tak mi teraz...
- Dobrze? - dokończył, czy zapytał? A może błagał? Był wiecznie niezdecydowany. Czubkiem języka naznaczyła płatek jego ucha. Zdecyduj się, chciała powiedzieć. Bądź w końcu Nim, no bądź! Westchnęła tylko. A potem, jakby trafiona kolejnym piorunem, odczepiła się od mężczyzny i powiedziała:
- Nie, dziwnie.  

Zamilkł i wykonał ruch, jakby jednocześnie chciał ją udusić i przytulić do siebie.

- Co zrobiłem źle? - roześmiała się, strzepując resztki dumy Orła ze swojej szyi.
- Zgubiłeś godność, ale nie martw się. Mogło być gorzej.  

Ironia tragiczna. (przeto błagam...). Próba ucieczki przed przeznaczeniem, paradoksalnie przyspiesza spełnienie się wyroków losu. Fatum. (o modlitwę za mnie...). Bezsilność człowieka wobec przeznaczenia.  





To zabawne, że dotykając jej piersi myślał o śmierci.

Czuł, że jest zawieszony. Gdzieś między Niebem a Piekłem. Pożądaniem i Zniesławieniem — albo na odwrót, gdyby choć trochę można było je rozdzielić. Gdyby choć trochę można było nie widzieć w prostytutce swojej matki. Czuł więc, że jest zawieszony. Albo podwieszony... Schwytany? Chyba tak, na pewno. W sidła jej nóg, które z każdym pchnięciem drżały coraz bardziej.
Już nie myślał o śmierci, gdy leżąc na plecach obserwował jak język kobiety tańczy na jego członku. Westchnął cicho, dociskając jej głowę do swojego krocza. Przygryzł wargi, nie lubił jęczeć. Zawsze wydawało mu się, że stęknięcia przyjemności w jego wykonaniu brzmią raczej jak prośby o ułaskawienie.
Morderca błaga dziwkę o łaskę — na samą myśl o takiej sytuacji zrobiło mu się weselej, może nawet by się roześmiał, gdyby do ciemnego pokoju nie wtargnął pijany mężczyzna, szybko jednak został z progu przeciągnięty do innego pomieszczenia. To jednak wystarczyło, aby kobieta pisnęła wystraszona, zakrywając nagość chudymi rękoma. W takiej sytuacji nie mógł powstrzymać uśmiechu. Cnotliwa kurwa? 

— Nie przestawaj.

Ciepła dłoń ponownie go dotknęła. Facet, który wparował do pokoju przed chwilą, krzyczał za ścianą głośno. Dziwki, które wynajął, również. Podświadomie chyba nie chciał być gorszy. Ponownie przycisnął głowę dziewczyny, ponownie przygryzł wargę.

Tej nocy Itachi Uchiha krzyczał w myślach wiele razy.

* - M. Kundera